Hieraŭ, mi iris kun amiko al librovendejo. Li volis aĉeti taglibron por sia venonta vojaĝo al Novjorko. Je mia miro, mi rimarkis ke nun ni havas ĉi tie, en Brazilo, grandan diversecon de taglibroj. Unuj estas tre altkvalitaj, similaj al la tiel nomataj "moleskinoj" -- la kajereto de la grandaj artistoj de la 19-a kaj 20-a jarcentoj.
Unue, tio memorigis min pri mia mortinta avino. Ŝi estis la persono en mia familio kiu plej ŝatis vojaĝi. Kaj en ĉiu vojaĝo, kien ajn ŝi iris, ŝi ĉiam kunportis kajereton, por skribi notojn kaj uzi kiel taglibron. "Mia nepo", ŝi diris, "estas grave ke en vojaĝo vi ĉiam skribu taglibron. Aliamaniere vi certe ne povos memori ĉion, kion vi volas pri la vojaĝo." Plurfoje ni vojaĝis kune. Kaj mi ĉiam povis vidi ŝin kun ŝia kajereto. Post monatoj, eĉ post jaroj, rigardante la vojaĝajn fotojn ŝi konstante malfermis la kajereton por legi pri la rilata tago.
Kelkajn jarojn poste, profesoro de mi klarigis la bezonon de taglibro dum vojaĝoj. Temas pri manko de rutino. Kiam oni iel estas for de sia rutino, li perdas la senson tempan. Mankas al li la marikiloj, la ĉiutagaj mejlŝtonoj per kiu oni memorigas sin pri okazaĵoj.
Al mi, ŝajnas ke eĉ kun markiloj ne eblas memori ĉion, kion mi ŝatus. Eble la kialo estas tio, ke en mia vivo rutino preskaŭ ne ekzistas. Mi preskaŭ decidis mem aĉeti "moleskinon". Sed, mi demandis, "ĉu mi rajtas?" Kompari min kun Oskaro Wilde kaj Ernesto Hemingway, famaj posedantoj de "moleskinoj", ŝajnis al mi kiel nekredebla manko de humileco.
Nu, se mi ne rajtas posedi "moleskinon", almenaŭ mi certe rajtas blogi. Kaj me decidis fari tion Esperante. Ĉu por plibonigi mian lingvopovon? Ĉu por gaviali? Mi ne certas. Sed, mi ja scias ke io en mia kapo iĝas malsama kiam mi provas skribi kaj paroli Esperante. Mi certe kuraĝos skribi pli aferoj, kiujn mi ne tuŝus en la portugala. Eble, Lingvo Internacia estas kiel vino: kiam ni uzas ĝin, ĉiuj iĝas pli inteligentaj, eĉ kiuj dume ne trinkas, eĉ kiuj restas silentaj.
Nenhum comentário:
Postar um comentário